ο Ποιητής όταν σιωπά...

Μία καλή φίλη μας έγραψε '
'..πώς έγινε με τούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή
 πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή..''

ο Ποιητής...όταν σιωπά ...μάτια πολλά κοιτάζουν...

.διαβάζουν τα μελλούμενα..πως ..ήταν...κι όλα..αλλάζουν.

..κάλπικο χρήμα ..κυβερνά...γράμματα και κορώνα..

.με αριθμούς.και πονηριά ..αλλάξανε...το βήμα...στον Αιώνα..!

 ο Ποιητής όταν σιωπά...και τα πουλιά σωπαίνουν...

μαζεύουν τις φτερούγες τους...κάτι κακό προσμένουν.

κι αν πεις για το χειρότερο....για αυτό που έχει ταίρι....

η το μοναχικό πουλί...που κρύβεται στη φτέρη...?

...Καμώνεται πως ..άκουσε...χαμόγελο μου δείχνει...

το καλαμάρι έπιασε...στίχων αφήνει ..ίχνη...!.

.πήρα κι εγώ τρελή χαρά...ανοίγω τα φτερά μου..

.ψάχνω κορφούλα σε δεντρί...να πάρω τη σειρά μου....!.

..Μια μαντινάδα να ακουστεί...στον Κίσσαμο...στην Κρήτη...

και λύρας τον Αντίλαλο... μέχρι τον Ψηλορείτη ....!

Άμα λαλήσουν τα πουλιά ...και γράψουν Ποιητάδες.

..κάλπικες θα είναι .κι ..οι κραυγές...από τους κλεφταράδες.

.θε.. να καούν...απ.τη ρακή...κι από τις....Μαντινάδες..!!! 

(Μπάρμπα Γιάννης)